KËTO E TË TJERA

Nuk kam bredhur nëpër botë për të kërkuar shpirtin e

                                                                               humbur

si një Harold. Më ka mjaftuar ky atdhe ku rroj

edhe atëhere kur perënditë e rreme

e kapnin për fyti këngën time

dhe e përplasnin në harrim.

Nuk e shkova ndërmënd arratinë nga ky atdhe

prej guri, prej deti, prej telash me gjemba

edhe atëhere kur ato ato do të bëheshin

vuajtjet e mia, burgimi im.

Nuk doja të ikte Bilal Xhaferi.

Qava kur më la në duar sokëllimën e shpirtit

me jehonën që oshëtiu gjer në Amerikën e largët

dhe përjetë e humba zërin e tij prej laureshe.

Pse iku Kadareja nuk e kuptova kurrë.

Lëndohem kur shoh se përditë bjeret atdheu

dhe ne, të tjerë presim,

ta mbushim zbrazdësirën sadopak.

Për këtë e të tjera si këto

nuk e dëshirova

fatin e një Çajld Haroldi

të lodhur e të penduar

nga orgjitë londineze,

edhe pse e pat lëvduar karakterin dhe bujarinë time,

edhe pse e pat lëvduar fisin tim, të kapur fortë pas

                                                shkëmbinjve dhe ullinjve

    nën hijen

  e Akrokerauneve.

Sarandë, 2012

ANDREA 

Kur pres Andrea Zarballanë për të pirë kafen,

gjithmonë më duket sikur ai niset nga lashtësia për të

                                                                 mbrritur tek unë.

Vonon pak, sa të këmbejë dy llafe me Ezopin,

një sentencë me Kavafisin

deri sa  shfaqet te kthesa e bulevardit buzë detit

me flokët e tij prej pulëbardhe

dhe sytë si një diell i qetë mëngjesor.

Ato sy shkrepëtinin dikur. Papritur e papandehur

atë dritë, pas së cilës ishte marrosur,

ja mori Meri Zangali,

si për të feksur rrugën për ku ishte nisur.

Ja mori, ndoshta, sepse atje ku shkoi, 

ajo nuk mund të qetësohej dot pa atë dritë.

Ka njëzet vjet që Andrea gatuan për Merin

në kuzhinën e vetmuar

dhe u përgjigjet telefonatave të djemëve nga larg,

me zë të lartë, aq sa e dëgjojnë edhe fqinjët.

Ah, sikur, të shfaqej edhe një herë

zëri i saj nga ana tjetër e telefonit

dhe t’i kthente gjithë mobiljet rreth tij

në pemët e lulëzuara të Llazatit.

Përhumbem edhe unë,

ndërsa Andrea, më uron mëngjesin

dhe bën sikur ka mijëra vjet që jeta rrjedh e tillë,

sikur ka mijëra vjet që ne, te kafe “Riviera”,

në vend të cigareve,

këmbejmë poezitë në gjuhët tona,

unë si një De Radë, ai si një Kavafis.