Nga një kafaz tigri pezull në qiell,
në këtë natë mishngrënëse ëndrrash
përballë Jonit me valë korvajtues antik,
ndiej erën që drithërueshëm hyn
përmes frymëmarrjes së tigrit.
Me gjuhën e saj përpiqet të përthajë lotin,
(Atë lot që ka bërë
vite e vite rrugë për t’u shfaqur një çast
e duhen shekuj që të përthahet),
Duke sjellë kumte majëmalesh.
Oh zemër, në cilën anë po e sheh hënën sonte?
Apo prej cilës anë po të sheh ajo ty?
Në shpatet e shpirtit, i pa brinjët e saj të thyera
E sytë të verbuar nga mungesa jote.
Pelerina e zezë e qiellit është bërë
kristal i pathyeshëm, i padepërtueshëm
për dhënie - marrje kumtesh hyjnore...
No comments:
Post a Comment