Pres të iki nga ky trup. Nuk mund të banoj më
në këtë karakatinë të djegur nga ëndrrat e harruara ndezur
netëve të vetmuara,
nga zjarret e një shpirti që gati e shkrumboi të tërin.
Kaq herë e kam lënë të lëngojë këtë trup
në pritje natë e ditë në zgrip të kohërave, buzë galaktikave,
nën ciatjet shurdhuese të yjeve.
Nuk mund të rri më të gërmoj në këto qytete të groposura
kujtimesh
ku era shtyn pelenat e poezie të vdekura,
se mos gjej në togjet e mbeturinave,
një përkëdhelje të humbur, klepsidrën
dhe poçin e një dritëze të shuar nga stuhitë.
Ç’u bë u bë në këtë jetë.Tani jam një lypës,
që u ndë dorën proverbave. Ndoshta
ato do të më falin për pak kohë passwordin magjik për të
hapur
Sezamin e bukurive
që vet nuk i mbërrita dot.
Në mos sot, nesër, do ta le këtë trup. E kot është
të rri brënda këtyre eshtrave,
të kalçifikuara nga vitet, nga pritja
dhe hungërimat e censorëve të dikurshëm.
No comments:
Post a Comment