ANDREA ZARBALLA
LAVDIA
Të henën ngjeshi në kokë një kurrorë dafine,
të martën mbushi xhepat si kacek me gjethe dafine,
të mërkurën shkuli një pemë të tërë dafine dhe e
hodhi supeve,
të enjtën u pajtua rojtar në pyllin e dafinave,
të premtën la testement të presin gjithë pyjet e dafinave
e t’ia hedhin mbi varr.
Të shtunën e zunë një palë djerse të ftohta, pa fund.
Τë dielën iku i palavdishëm.
POETET E VDEKSHEM
Poetët e vdekshëm
presin me ankth majin, o shtatorin,
të shtërngojnë duart qoftë edhe një mbremje,
t’ u bien shpatullave njeri-tjetrit me nënkuptime,
të dhurojnë libra njëri-tjetrit me kushtime superlative
të recitojnë vjershat e tyre
e të mbledhin një për një duartrokitjet,
ashtu si zogjtë grurin e derdhur në një oborr fshati,
të hedhin ndonjë valle
me iluzionin se kështu, me ritme e kadenca vargjesh,
po shkojnë drejt pavdekësisë.
E dinë, se ditën tjetër,
që në mëngjes, do të dëgjojnë në lagjen e përtejme
ngulçimin e sharrës,
goditjen e thatë, inatçore të çekiçit,
sepse, nga puna e shumtë
lirohen lehtë dërrasat dhe bullonat e arkivolit
që mbart poetët e vdekshëm.
Kështu që Usta Harrimi,
mbushur tallazh edhe me lapsin kaluar veshit,
e riparon shpesh,
atje, në lagjen e përtejme,
DHJETOR
Piktorit J.M.
Mori të përpjetën i përhumbur, midis ngjyrave,
vijave e kurbave
për të vizatuar tymin e oxhakut,
që përdridhet si akrobat në cirkun e pafund të qiellit;
harabelin e oborrit,
që vazhdon koncertin e durimit sipër gardhit,
vetëm me një sol dhe me një fa.
Pëlhura ishte e gatshme,
tri ditë edhe tri netë e zbardhte me merak dhjetori.
Erdhi pesë herë rrotull në dëborë,
thua se u vu të ngrëjë një mur të lartë,
të mos hynte bisha.
Por bisha kishte hyrë prej kohësh
dhe kish coptuar akrobatin e fundit të qiellit,
solistin e fundit të oborrit.
Pastaj, mori të tatëpjetën,
duke kërkuar ngjyra, vija edhe kurba të panjohura,
të hedhë në pëlhurë
tingullin kërcitës të këpucëve të trasha në dëborë;
në pëlhurën e bardhë
që e kish ndehur bukur në dy bredha
dhjetori i fundit.
MODESTI
I mjaftonte vetëm një gjethe
për të shtrirë mbi të gjithë jetën e tij
dhe të nxënte akoma edhe dy oqeane.
Në fund të fundit,
sokaku i ngushtë i meridianit,
qoftë drejt veriut po ta shkelësh,
qoftë drejt jugut
me siguri, te akullnajat do të të nxjerrë.
Por edhe një paralel po të shkelësh
do të vijë një ditë,
që do të gjesh përpara prapë veten tënde.
I mjaftonte kodra e vogël me ullinjtë,
me ato degë të rënduara
nga pesha e këngës së gjinkallave.
I ngjitej asaj kodre dhe sodiste Globin.
Por, jo se kishte iluzione,
s’ mund ta shikosh tërë Globin nga një kodër –
modestët, s’janë medoemos të marrosur,
por, e dinte se kalonte ai nga kodra.
Kalonin dallëndyshet, dielli dhe lejlekët,
kalonte era edhe lufta,
vinin tej nga kontinentet, tej nga oqeanet,
dhe ai maste me pëllembë gjurmët e këmbëve të tyre,
kaq gjatësia, kaq gjerësia e thellësia,
dhe mbillte gjurmëve të tyre ullinj të rinj,
me degë të përkulura
nga pesha e madhe e këngës së gjinkallave.
KUFIJTE
Mos e shkel gjithë mllef hartën e botës,
dhe mos kërce nga një shtet te tjetri,
nga një kontinent te tjetri,
sepse kurrë s’do të arrish të zgjerosh kufijtë.
Këtë gjë të thjeshtë e di dhe molla e kopshtit.
Molla nuk i shtyn gardhet të zgjerojë kopshtin.
Mendja e saj ditë e natë është te kokrrat,
ditë e natë bredh mendja e saj
damarëve të ngjyrave dhe aromave.
Mos i gjakos, or mik, duart e bardha,
vetëm mbështetu për një çast te trungu i saj
dhe mollëza, për hatrin tënd,
do të vijë për në çast prej damarëve të ashpëra
sa të të thotë: kokrrat aromatike, faqekuqe
i hapin vetë kufijtë e kopshteve,
të shteteve,
të kohrave.
I SEMURI
Ma tha një trung i prerë, i plakur shumë,
ma tha me rrathët, lartë nga akuareli i piktorit:
Sëmundja jote është e pashërushme. Duhet të shkosh
të flesh një natë të tërë
në tempullin e blertë të Bredhit.
Zbrita te porta e tempullit më 17 korrik,
në çastin që një engjëll mbi çati mbante në dorë
hënën e freskët,
dhe dolën murgjit shtatëlartë me pelerina të jeshilta
hedhur krahëve
edhe me kryqe të brishta kokave,
gulfuan ujë të ftohtë prej rrënjëve dhe më spërkatën
në fytyrë tri herë,
sollën erë mali dhe ma kryqëzuan zagushinë e trupit,
më treguan se si çajnë kaltërsinë me kryqet,
dhe pastaj më mbuluan me thekore për të fjetur.
Bredhat njomëzakë, pa zë,
hidheshin, përhidheshin rreth gjumit tim tërë natën;
dhe në mëngjes, kur u zgjova,
pashë një shtambë të thyer copa – copa para meje,
dhe trishtimin tim të zi të derdhur krejt.
ANIJET E MBYTURA
Kemi dalë së bashku,
si një flotë festive që rrëshqet ujrave të kaltërta,
me direqe, flamuj, vela dhe bori, një të diel.
Për çudi, s’e ndjeva fare,
ishte nata, apo ndonjë shkëmb nënujor;
sidoqoftë, ishte kaq e rëndë, kaq e papritur,
mbytja e parë!
S’ ish dëgjuar asnjë farë përplasjeje,
vetëm ca kërcitje të zakonshme, të thjeshta,
por të tilla, i dëgjon njeriu,
edhe kur afrohen vitet nga e nesërmja
ndërsa u kërcasin rrugëve këpucët fringo.
Sidoqoftë e çara ishte e madhe,
edhe anija zhytej me ngadalë,
duke çjerë me direkët dhe me bashin
ujrat e brishta, të pamësuara me mbytje.
Si ta mbash me duar një anije?
E provoi para meje vllai i Eskilit, Kinegirosi,
dhe iu prenë duart, iu pre koka.
Dhe fundosej në mënyrë torturuese anija e parë,
deri sa takoi fundin e detit.
Por, me kohë, filluan mbytjet tre e tre
e pesë nga pesë.
Vanë varkat dhe anijet
me pëlhurat, me direkët dhe boritë.
M’u mbush fundi i shpirtit me gjemi të mbytura!
GURIÇKAT
Deti i Litohorit pikturonte gjithë ditën guriçkat,
nuk e dinte se Meri, që i mblidhte, kishte ikur.
Përderisa detrat e tjerë ia kanë fshehur,
as unë s’ ia tregova,
se mos trishtohej dhe humbiste përgjithnjë ngjyrat e tij.
U ktheva nga ana tjetër,
të mos më shohë me lotë e fillon dyshon,
dhe hiqesha sikur kërkoja gërmat J, E, T dhe prapë E.
Dhe gjersa deti të mbarojë e të shkojë për gjumë,
mendoja Mjeshtrin e çuditshëm,
që kaq lehtë ndërton një mozaik të tërë
vetëm me katër gogla.
GJUMI
Përse të thosha shpesh se, kur flë
i ngjan një varke që vozit
detrave të bardha të çarçafëve?
Një varkë që erdhi dhe u ndal në dritaren time
dhe unë që s’ e duroja dot kaq pafundësi,
kundroja i mbështetur në përvaz
remat e liruara të vetullave,
shtambën rozë të buzëve plot ujë për udhëtimin,
që kur e pi shumohet,
velat e gjinjëve që i frynin erëra të paduruara.
Përse të thosha se i ngjan një sanalleje
që udhëton detrave të bardha të çarçafëve?
Dhe ty, për hatrin, tim, ke fjetur përgjithnjë.
LYPSARI BASHKËKOHES
Doli rrugës tej nga fusha e madhe,
dhe u lypte kalimtarëve
pak fushë.
Zbriti nga një mal i lartë
dhe u lypte kalimtarëve në sheshe
një copë mal.
Ndënji i pikëlluar në breg të lumit,
dhe u lypte kalimtarëve
pak ujë.
VËLLAVRASJE
Ishte gusht
kur dolën për shëtitje bubullimat në Murganë.
Në çdo hap të tyre çirrej horizonti,
në çdo fjalë, shterej uji i burimeve.
Djersë të ftohta i pikonin që pa gdhirë
shtambës së ujit,
qeni i mbuluar me hijen e ullirit dridhej në mesditë,
fluturat te gardhi rrihnin krahët si ca plaka
që i bien kokës me dy duart pas mandatit.
Plot me ankth milingonat rrugëtimeve të tyre,
plot me ankth farat e gjëmbaçëve të kapura
prej jeleve të erës,
dhe një brumbull sterë i zi,
shtynte së prapthi Globin si top plehu.
Në murin e notepsur të mullirit, me antenat ngritur,
kërmilli mblidhte lajmet, për vallen e egër të thikave,
për gushtin vëllavrasës,
ku uli kokën thellë i Munduri,
e uli thellë edhe Triumfatori.
ARAT SHTERPA
Poshtë, në arat e Grekosalentes, te ullinjtë,
çirret Fizarmonika e vogël
dhe Defi, si fëmijë, nga pas, u ngjir nga dënesat.
Poshtë në arat shterpa të Grekosalentes,
Befas një vajzë del vrik nga dallgët e Mesdheut,
shkund flokët një e dy, i hedh para e prapa,
shkel tokën prush hop! hop! me këmbë të zbathura –
A, nuk duroka një ulli, shkulet dhe ai nga dheu,
hedh e përhedh degët para e prapa,
kërcen mbi rrënjët si i dehur.
Tani, u bënë dy, që kërcejnë Tarantelën –
Zbrazuni ju, o detra, zbrazuni o shekuj!
Tej në arat e Grekosalentes,
çiftin mijëvjeçar,
e kish pickuar keqas Merimanga e Nostalgjisë.
MULLINJTË
Këngëtarë pleq breglumenjëve me vetulla plot miell,
trak-trak përsipër mokra e rëndë,
e vu e vu përposhtë fletët e helikave
dhe uji të vrapojë si mëz trevjeçar me yllin e diellit
në ball,
dhe Zonja Merimangë të drejtpeshohet në cepin e
kasketës tuaj,
dhe Zonja Breshkë e Ujit t’ju gudulisë ngadalë shputat
e këmbëve,
dhe rrepet me erashkat t’ju freskojnë zverkun,
dhe dapa-dup dërstilat deri në mengjes për ngjeshjen
e flokateve
dhe radhë - radhë thasët e bardhë si gjyle gati për të rënë
mbi çatinë e urisë,
dhe trak e truk përsipër mokra e Kohës
dhe vu e vu përposhtë helikat e Shkretisë.
Dhe unë që endem me një thes pikëllimi krahëve,
ku ta bluaj?!
Mokrat, futur gjer në mes në dhe, ngjajnë si spiranca
të braktisura.
AUTOBUZI B5
Në stacionin e Atikës, të njoha nga vështrimi
që hiqej zvarë shinave
si një zog i trembur, pak para se ta shkelin trenat,
të njoha nga të ecurit e ndrojtur
përderisa kaq kohë të mungojnë fusha e mali,
por metroja të përpiu.
Sulem drejt stacionit të Aj Dhimitrit,
por ty shkave drejt Dukeshës Plancentia.
Në Aleksandras,
Autobuzi 5 kalon serbes me profilin tënd ngjitur xhamit.
thërras, lëviz duart, por më merr për të huaj i poshtëri,
dhe sa të arrij në kthesën Patision
zverdhem njëherësh si plepat përkarshi.
Vjen edhe era e Nëntorit nga Parnitha,
fërgëlloj si plepat e më bien fletët trotuarëve.
Dhe përkulem për t’i mbledhur një nga një copat e mia,
dhe pastaj në një stol, natën, në sheshin e Aresit,
lodhem t’i montoj nga fillimi.
Duhet të të gjej patjetër,
para se Shërbimet e Bashkisë
të më mbledhin copa – copa qeskave të zeza.
No comments:
Post a Comment