AUTOREFUZIM

  VASIL KLIRONOMI

25 poezi nga përmbledhja “Plagë qeramike”

       Vasil  Klironomi është poet nga Saranda dhe ka emigruar këtu e 20 vjet në Greqi. Ka botuar 2 libra me poezi shqip dhe boton në Athinë në gjuhën greke krijimet e veta. Vasili ka punuar shofer në Parkun e mallrave të Sarandës, dhe i magjepsur pas poezisë dhe metaforave, shkruan në kohë të lirë në kabinën e mjetit të vet, duke pritur ngarkimin e qymyrit në Memaliaj. Shkollën e poezisë e bëri kështu, në shoqërinë me ne krijuesit e atëhershëm dhe në vetminë e udhëve të gjarpëruara të jugut, duke i përshkuar ato me fantazinë e tij të ndezur. U rrit si poet në klimën e poezisë joniane. Vasili është vlerësuar nga poetë të njohur grekë, si Kostas Evangjellatos, i cili ka prezantuar librin e tij të fundit në veprimtarinë e organizuar me këtë rast. 25 poezitë e paraqitura këtu janë shkëputur nga përmbledhja e tij: “Plagë qeramike”, të cilat i përktheu në shqip poeti Vangjel Zafirati.

                                                            A. Mato

AUTOREFUZIM

Qiej

zbrazte Zoti në sytë e shumë njerëzve

dhe ndihesha i zemëruar.

Përse të mos jem i bukur, thoshja.

Humbisja në gishtërinjtë e duarve

me veten time fajtor.

Fryhej deti.

Shkumë nxirte ne cepat e buzëve

Thua se desh të më revokonte

Dhe unë në fundin e tij.

Frynte.

Re qe humbisnin udhën më ndiqnin.

Depërtonte lagështira në supet e mia

dhe në shtëpitë për rreth.

Mes përpjekjes për të kuptuar qëllimin,

nata diçka vidhte nga barku i ditës.

Parakalonin silueta të zeza.

Humbisja me zogjtë e natës.

Përemra

            nga buzët e mia kalonin.

Kush kishte bukurinë dhe kush përsosmërinë.

Ai kishte gjithçka, e unë asgjë.

Shikues në ngjyrat e tyre.

Zvarritjen e zërit tim vetëm unë e degjoja.

Përbri

            pisha kish marrë formën e shqiponjës

qe të jetojë.

Pema  kish marrë formën e shqiponjës

të më tregojë.

Ku e gjeti fuqinë,  pyesja,

të mbijë në këtë gurishte?

Me njërin nga gishtat e mi e shënova.

Në detin e hapur,

Anije të ndritëshme

I dorëzoheshin palëvizshmërisë.

Në udhën e tyre kërkoja shënja.

Ishuj artificialë ndërtoja me dallgët

Dhe përsëri humbisja në pallatet e thellësisë.

PERDET E HIJEVE

Në zjarrin që ndeza i shtriva duart,

zemra të futet në harmoni.

Rreth e rrotull

dëborë që zbriste  deri në tëmthin e malit

dhe lisa te zhveshur

që asnjëhere nuk mësova ç’ thonë midis tyre.

Dru të kalbur më trembën me krismat.

Barinjtë të veshur me rroba të gjera,

më thërrisnin

të mos trembem nga të lehurat.

Të keqen ndjekin brënda natës...

Por unë

dëgjoja perdet e natës

                                      dhe një shqiponjë erë,

fë fikur çka më dhuroi Prometeu.

Në erësirë kërkoja  të gjej fener dhe duart e Irinive

                                                                           takoja.

Duke mos ditur sa do t’i rezistoja breshërisë së erës,

për një ndihmë të vekshmi falesha.

NË DITËN TRAGJIKE

U përpoqa  të heq dimbjen
nga sytë e tu të thelluar.
Vura më shumë dëshirë,
eca me hap të lehtë pranë teje.
Fytyrën të ndriçova
duke vënë më një anë
flokët e tua të lëshuara.

TETOR

            Mikut tim poet e piktor  Spiro Llajo

Sot mbyllëm  dritaret dhe shiu me erë

ngjiti në to lule të fishkura, gjethe të verdha.

Si pikturon kështu edhe kjo erë !

PA TITULL

Ka disa poezi

qe shpërthejnë mbi letër

me denesa të qeramikta.

Por, po i pastrove me një penë

ngrë nervin edhe  gostitë me verë

lexuesit te gjithe.

Ka disa poezi

ku nga pena jote duan

të dëgjohet vetëm muzikë  e saj.

KRIMBI I MENDAFSHIT

Lëvizë në gishtin tim tregues

dhe të gjitha  me ngadalë lëvizin rreth meje.

Në sytë e mi surealistë,

dëgjon

çdo tingull.

Mblidhet në krahët e tij

dhe fluturon.

ME GJETHE  DAFINE

Thuaj se është e çmëndur,

thuaj se është një budallalëk

Ajo qe nga ty kërkoj.

Një ditë në shseshin qendror,

I larë, i krehur,

Me përkedheli, me puthje të të çvesh.

Rroba jota e pastër, te këmbet e zhubrosur,

Të jetë ajri që thith trupin tënd.

E ç’domethënë që kalove të pesëdhetë e pesat,

Gjoksi yt mund të mëkojë fëmijë

Sepse unë t’i zbresë tridhjetë.

Trupi yt, trupi yt i drejtë.

Kur kërcen,

Vathët ne vesh dëgjohen

Si këmbana të gëzuara

Dhe kjo ndh qysh atëherë që të dashurova.

Asnjëherë s’të lashë të kërcesh vetëm

Dhe u bëre perëndesha e valles.

Dhe nëse egzistojnë ca vija në fytyrë

I pikturova.

I bëra degë me gjethe dafine,

Të kundërmojë sheshi

Dhe do kundërmojë nga lakuriqësia jote.

DUA TË DI

cila dore kurdis Diellin

qe ta puth.

Sytë qe e ngjiten atje lart të na ndriçojë.

Të puth buzët qe i dhanë ngrohtësi.

SUSAMI

Susam hapu!

Brënda teje

si Diogjeni, të flë në një qyp

Paradokset e Zinonos

e mësimet e Platonit

në një bankë të gurtë,

në orët pa mbarim të ndjek.

Me dy grushte dheu fytyrën të lyej

e  të luaj Aristofanin.

Brënda teje kudo që  shkel, ngjitem tek dashuria.

Susam hapu!

Me antenat e një milingone

të mësoj se deri ku arrin  rrezja ime.

Me rosat e Ezopit

Tek Paktolusi  yt të notoj.

Në pafundësinë e Heraklitit të ruaj

formën time.

Susam hapu!

Tu kushtohem dënesave të tua prej qeramike.

NE FUND MAESTRUA THA

“...që të marrësh pjesë në një orkestër

duhet të kesh udhëtuar me erën

dhe jo vetëm.

Ti kesh rezistuar breshërisë së tyre.

Të kesh parë e dëgjuar lumenjtë

si rezistojnë para se të derdhen ne det.

Të kesh dalluar vijën shumëngjyrëshe

qe vjen pa zhurmë nga thellësitë e qiellit

edhe qendron pingul,

dallueshëm në pentagramin tënd.

Ndryshe, qorazi do t’i biesh veglës sate.”

E  VEJA

Edhe sivjet

e zhytur thellë në hidhërim,

sikur të ketë rënë në gjumë letargjik.

Maj

dhe qendron brënda.

Herë-herë tenton

që kokën të nxjerrë jashtë,

dëgjon botën që qesh

dhe pa shprehje

kthehet në gjëmën e saj.

Ka frikë mos e shikon Dielli

edhe i jep shkëlqim.

Një çast

guxon të mendojë

veten  aty  jashtë

dhe Dielli i vyrtitshëm,

nuk e humbet rastin.

Flutura rrobaqepse

E  veshin me ngjyra.

Në kembë, në të kuqe

si në afreske Minoike,

pikon

            poezi

dhe e ndrojtur, pak e zhveshur,

e ndjeshme

i dorëzohet

një ëndrre me vazhdim.

I SËMURI DINAK DHE KARDIOLOGIA

Brenda nga sytë, i tha, shiko zemrën time!

Dhe ajo pa një organ të thelluar

në formë piramide të përmbysur,

në mes të gjoksit të vendosur,

të ndarë në dy pjesë

me inde muskujsh të vizuar

të karakterizojnë muskujt

qe vareshin nga dëshira e tij dinake.

NXEHJE

Kur më ofendon,

kur më shan parardhësit

kur me krijuesin e dhunës nxin

zemrën time,

kur vazhdon  krimin e urryer

duke kafshuar një nga një

të dyzet vitet tona bashkëshortore,

kur fshehtas më kontrollon xhepat,

kur me thonjtë e tu të mprehta gjakos

fytyrën time të rrumbullaktë e të kuqe,

pendohem qe të dashurova,

pendohem qe shkrova

poezi të freskëta e të ëndërrta për ty,

pendohem që bëra fëmijë me ty,

pendohem qe ekzistoj dhe bëj shoqëri me

 poetë bashëmoshatarë qe janë vetvrarë.

PAS VDEKJES

Iku.

Mirë bëri qe iku.

Aty dikush do gjendet

që t’i flasë

ose kur do flasë ai,

dikush do gjendet

që ta dëgjojë.

Vetëm nëse i është bërë zakon

dhe nuk do dojë

t’i flasë njeri,

ta dëgjojë njeri.

NË PRAG TË DALJES

Mos ndalo tek unë!

Edhe të tjerë të presin.

Lindje e një magjie

e plotë.

Do desha që ti të më udhëhiqje

ashtu si unë dua që të ecë.

Mos ndalo tek unë!

Lëvozhgë e Hënës.

Dëgjo, dëgjo komedi antike,

këtej kaloi mendimi,

pasi nuk e preka,

u dashurua me fëmijtë e mi.

Mos ndalo tek unë!

ZËMËRIM

Çfarë do?

Pozicioni i Diellit apo i Hënës të shqetësoi?

Të ngrita si grua dhe u gjende mbi mua

furtunë.

Kam frikë se në çaste ekstaze

Do i ngjasoj Zotit

Edhe si Zot do të shikoj.

FASHISTJA E VOGËL

Fryu era dhe zogu shtegëtar
u ngatërrua në flokët e saj të ngrehura.
Në çast erdhi një sqifter dhe e coptoi.
Ay veprim kaloi në mëndjen e saj.
E  pamë në sytë e saj, në fytyrën e saj.
Zbriti në zemrën e saj, në stomakun e saj,
në  mëlçinë e saj, në zorrët e saj.
U bë e gjitha një egërsirë. Gati të na shqyejë.

SHQETËSIMI I 60-VJEÇARIT

Si flë kështu përmbys

me dy brylat

qe dalin nga jashtë

duke mos mundur të të përqafoj?

Si flë kështu përmbys

me njerin nga gjunjët nga jashtë,

e ngjan me top mesjetar

që më asgjëson.

Si flë kështu ?

VETEM TY

              

Të pres si një liman.

Shikoj e dëgjoj spirancën

qe ti hedh, spirancën qe dëshiroj.

Kaq e pandjeshme  distanca.

I ngarkuar me emocione,

bofor, me ngjyra dhe të tjera,

të padukshme,të parëndësishme,të pakta

ku për mua janë shkëndia.

Të pres.

Dëgjoj tingujt e zërit tënd

dhe lotë gëzimi e padurimi

dridhen në nofullën time,

lotë qe vetëm ti mund ti dallosh.

MAGJISTAR I DETIT

Jam magjistar i detit.

Para se  të eci, mësova të notoj.

Më hidhte vëllai nga guri i madh

dhe pulbardha

më shoqëronin, era të mos më prekte.

Mellanurë

hapnin rrugën, në fundin e detit mos vritesha.

Në ujrat e kaltëra,

sparot më pastrojnë lëkurën,

supjetë kalojnë sipër përkedhelitë.

kur i mungoj, një oktapod shtrin këmbën

dhe ngjit tek unë venduzat.

Në thellësitë e syve të mi

një sinagridhë nuk mundem që ta qetësoj.

Sa herë rrezikoj,

është gati të dalë e t’i coptojë.

Ngjala, shpresa të përdredhura,

vijnë nga lumenjtë,

në thellësitë e syve të mi të lindin.

Siç ju thash jam magjistari i detit.

Me një kupi valët përkëdhel

edhe ato bien në këmbët e mia.

Me një vel acaroj erërat

edhe ato përgatisin furtunat.

Mbi një dërrasë kërcej rrok

edhe delfinët shikojnë me kërsheri.

Në llëret e mi, në trupin tim

kam pikturuar jashtëtokësorët.

Jam magjistari i detit.

TAKIM ME VDEKJEN

E takova në Saltzburg,

jashtë kishës katolike.

Duart  e tij ishin të ngrira.

Qoftë e në metal, e takova.

Kishte në fytyrën e tij, erësirë të pa përshkruar

 ne perëndimin e njerëzve ngjitur.

Ah sikur të kishte sy, një grusht me yje të hidhja.

Hajde, më thoshnin fëmijtë,

ka kaq muze, kemi për të parë kaq shumë

dhe i ndiqja  duke u dridhur.

Ndërsa festungsban ngjitej në kështjellë,

shtrëngova dy duart e Elenit dhe e pyeta:

Të kam thënë se vetëm vdekja do na ndajë ?

DEGA

Degën qe vodhe nga hardhia ime

do ta fshehësh, për sa kohë ?

Do ta shartosh.

Mbreti i frutave brënda vitit,

do ngjitet në muret e shtëpisë tënde,

do hapet mbi tjegulla.

Hardhia e shenjtë do të mbështjellë në gjethe,

pastaj vilat do lidhen,

kokrat do marrin ngjyrë,

mbi çatinë tënde do piqet ëndrra ime,

po ti, çdo bësh ti? E di çdo bësh.

Ti do vazhdosh,

të këputësh rrushin

do ta mbyllësh në fuçi të bëhet musht

dhe kur vera do ulet brënda meje,

me një kanatë do mbushes bukuri

qe unë kaq dorëlëshuar do mundja të të jipja.

Të të them!

Do të thërras dhe Apollonin

qe këndon vetëm me liren e tij,

në çastin qe ti pi vetëm lëngun tim çudibërës.

 NË EPOKËN TONË

Fatkeqësishtë u linda në një epokë

ku edhe bodrumet pjellin frikë.

Një shkrepje arme si paralajmërim më mbyll gojën

dhe kjo, sepse nuk mundem që ta përballoj.

Në epokën tonë çdo politikan hajdut

mund të futet brënda meje

në momentin qe flë dhe ëndërroj.

Gjatë ditës të më vjedhë ëndrrat.

gjatë ditës të më vjedhë hapat,

qe të mos mbërrij kurrë në destinacion.

Në kohë,

larg nga të parët e mi

gjithnjë e më rrallë dal në rrugë.

Nuk ndihem mirë.

Fatkeqësisht u linda në një epokë

ku e vërteta nuk ka vlerë.

Çka më e thjeshtë se të thuash të vërtetën.

të ma thuash në vesh si një përrallë

në momentin që më kanë shqyer,

në momentin që nuk ndihem njeri.

Për derisa e di se

nuk mund të më çosh atje ku dëshiron,

përse merr në duar megafonët.

Nuk më mjafton dëshira jote e mirë.

Dua diçka më të vështirë, krijuese

që të më sjellë kënaqësi,

të vetflijohem duke ditur se dikush tjetër

do mbërrijë në destinacionin tim.

Dua të papengueshmen.

DESHIRA IME E FUNDIT

Më thonë se pas vdekjes të gjitha mbarojnë.

Vyshkesh, tretesh, bëhesh dhe.

Në rregull.

Por unë në jetën time kam disa vlera.

Isha tërheqës, i mahnitshëm, i bukur.

të gjithëve  ju pash me dashamirësi.

Në çdo gjë tregova per ju  personalitet.

Prandaj dhe kur të iki, dua,

të paktën qoftë e për një çast, të mbani zi për mua

Nëpërmjet një kënge,

Ose nëpërmjet një të qeshure apo një loti.

Të vendosni në xhepin e vogël të xhaketës,

një lule për mua

dhe sado e pabesueshme që dëgjohet, ju jap fjalën se do

ribëj veten time ne dhe të lehtë, pjellor

qe të mbij për ju diçka e bukur.