ERDHE VONË, HYJNIA IME

Erdhe vonë, hyjnia ime. Nga pritja e gjatë kaq herë e modelova

                                                                      shtatoren tënde.

Që në fëmijëri, gërvishtja në kujtesë  skena primitive,

si  skenat e gjuetisë në artin prehistorik të shpellave.

Kur m’u forcuan kërcinjtë fillova të shkelja këmbëzbathur

si një eremit nëpër gjiret e fshehta të detit

dhe të prisja të vije si një Afërditë e ngjizur nga dallgët.

Ishe e fshehur pas çdo gjallese që këlthiste në vijën e largët të

                                                                       horizontit,

pas çdo sinjali që më jepte një yll që binte,

pas çdo dritareje që hapej.

Çdo shtjellë ere

më mbështillej si përqafimi yt i padukshëm

dhe Ylli i  Jugut  më bënte roje netëve  se mos shkalloja.

Atëherë, me një furçë, më vunë të zografisja

muret e zvetënuara të një epoke. Kisha frikë

ta thoshja emrin tënd. Zbrisja në Butrint dhe fshehurazi,

dilja të të prisja në portën Skea

nga patën hyrë dikur  udhëtarët homerikë.

Ulesha në shkallaret e teatrit të lashtë

se mos kapja rastësish jehonën e zërit tënd

në mes të ofshamave të tragjedive.  

Shtrihesha në qelat nëntokësore të dyzetë shenjtorëve

larg të tjerëve, të lëpija plagët që më shkaktonte pritja jote.

Erdhe vonë, hyjnia ime dhe m’u desh kaq herë

të të modeloja, si në një studio ADN-je

dhe m’u desh kaq herë të urtësoja zjarrminë  që më kapllonte.

Erdhe e rrethuar me një luzmë drite atëherë kur bëhesha gati të

                                                                               fikja shpresat,

dhe si një amazonë e rreptë më ringjalle,

me shoqërueset e tua të përjetëshme:

poezinë në një krah dhe dashurinë në anën tjetër.

JON

Një hap më tej fillon gjithësia. Pranë meje - palombarë që

                                                                        ngjiten në qiell,

astronautë që cekin fundin e oqeaneve.

Një botë fanepsjesh më rrethon.

Ç’ rrinte e fjetur brënda meje për vite me rradhë

çfryn papritur llavën e miteve të përgjumura dhe vërshon

rrugëve të një Butrinti që shullëhet në zgrip të hapësirave.

Kuaj lumenjsh gremisen nëpër kaskada.

I dal Noes përpara dhe marr në dorëzim listën me të gjitha

speciet e tokës që mbarti në arkën e tij.  Përmbytja zmbrapset.

Toka që kërkonte është brënda meje. Faret,

me një dritë radiumi, ma bëjnë me shenjë si sinjalet e një piste

            aeroporti në mes të natës.

Një hap më tej është gjithësia. Këtu, pranë meje,

valët nxjerrin në breg statuja. Të mos kesh mëndjen,

gremiset një kapitel drite dhe tingujt vagnerianë,

nga tendosja e telave të hapësirës, jehojnë thellë zbrazëtive. 

Mbështetem mbi një mur resh që të mos vithisem.

Vë veshin dhe dëgjoj zërin e Thamosit që oshetin nga anijet

dhe lajmëron se Pani i Madh vdiq.

Drithërima e liqenit Pelod atje pranë,

me një simfoni të qarash, ndihet nga bregu tjetër.

Kush jam unë? Si më braktisën kështu perënditë pagane

dhe më lanë të vetëm në mes të sirenave që fillojnë të mbushin

radhët e korreve jonike të polifonisë ?

Një botë fanepsjesh më rrethon.