URA

URA
Nga Agim Mato

Tani mbahem fort nga vizioni yt.

Ndiej një rikthim të çuditshëm te fuqitë e shpirtit...
Përkëdhel në ajër imazhin tënd,
të prek lehtë dhe të them:
“Çfarë magjie kanë në këto çaste sytë e tu?!”

Nuk të shoh gjatë që të mos më lëndojë mungesa
e tyre.

Kurrë nuk të mendova të trupëzuar,
por si një përzjerje ëndrrash.

Si një mjegullnajë e gjithë ndjesive të mia.

Zotat deshën të ishim larg
dhe derdhën energjitë mbi mua
të ngre këtë urë qiellore të poezisë,
që përshkënditet në hapësirat deri te metropoli ku
rron.

Vete e vjen ty nëpër atë urë prej drite
ku bien gjethe hëne e luspa yjesh,
ku varen çarçafet e reve, diejt e horizontet mbrëm-
ësore
nën tingujt e një muzike
që luhet në ato çaste nga shpirtrat tanë.

Tërë ajri që thithim në mushkritë tona
mbushet me kopshte të lulëzuara.

Jeta na provon se është një vuajtje e bukur.

Kam këtu një çelës të kaltër të syve të tu
dhe di të shoh nëse është turbulluar
rezervuari i dritës brenda tyre.

Tani mbahem fort nga vizioni yt.