Agim Mato
DIALOGU I PARË
Eja, mësoje fluturimin
me mua, flake stepjen,
flake frikën kur
unë jam ndezur i tëri
dhe më hanë
krahët për të përpirë hapësirat ku cijasin dritërat e
udhëtimeve
të largëta.
I vogël, provoja
të fluturoja me krahë dylli,
duke u hedhur nga
lartësitë e shkëmbinjve të Akrokerauneve
dhe përfundoja shpesh
në degët e ilqeve të jugut,
apo mbi pëlhurat
e zhubrosura të anijeve.
Tani nuk kam
frikë se bie. Mbahem nga ekuilibrat në hapësirë
dhe stivos
ëndërrat si thasët me rërë në koshat e balonave.
E kam kaluar provën. Tani dua të të kem pranë,
të dëgjoj klithëm
e entusiazmit tënd,
t’u ve
fre dyshimeve të tua.
Ku je?
Dua të të ndjej.
“Këtu,- thua ti -
Jam e ngurosur nga e panjohura.”
“Po unë nuk u
flas viktimave të miteve antike,
i flas shpirtit
tim të ngjizur tek ty.”
“Ti je njeri i
bukur”, - më përkëdhel sërish zëri yt.
“Po ti nuk e sheh
bukurinë tënde, e dashur,
duhet të marrësh
sytë e mi për të parë veten.
Përqëndrohu, tani,
për të karrikuar
energjitë e këtij udhëtimi.”
“Kam ndroje, kam
vite pa e provuar veten”, më thua.
“Harroji vitet, tani
po krijohet çudia para syve tanë,
para shpirtrave tanë
që lëshojnë në eter
një dritë
fosforeshente.
Oh, do të të bëj
të shohësh shumë gjëra,
si atëhere kur Shekspiri na ruante deri sa të këndonin
gjelat,
deri sa të
mbaronte nata dhe këmbenim shpejt e shpejt
padurimin e puthjeve,
(i vetmi mjet me
të cilin karrikonim veten tonë)
Tani ushtrohem të
prek errësirrën
si i verbëri për
të prekur rrezikun.
I ndërgjegjshëm për
këtë
sepse rreziku
është emocioni që prodhon
gjendjen e misterit që duam,
pritshmërinë,
hovin për të panjohurën që na pret.
Ti të vendos në
qartësinë e dritës
dhe në misterin e
errësirrës së madhe
ku unë bares për
të të kërkuar.
Të bëj me shenjë
të më ndjekësh
nëpër eskursionet
e pafund të shpirtit,
sepse po nuk e
dëgjova frymëmarjen tënde pranë meje,
shfryhet ai
baloni me të cilin fluturojmë”
Ti shton:“Të hidhemi me parashutë prej ëndërrës,
siç do të thoshte Transtromeri”.
“Ose e kundërta: hidhemi në ëndërr
nga realiteti i bezdisshëm, them unë.
Ti dhe ëndërra jeni shtegu nëpërmjet të cilit dal nga ky
realitet.
Mos kij frikë, mbaju prej meje, nga këmisha ime që valëvitet
në
erë si bishti i një komete.
(e sheh tani si
fillojnë të pulsojnë motivet?)
Është e
para herë në jetë,
që bëj
udhëtime të tilla,
të betohem,
sepse
është prania jote që më nxit.
Ky
është një zbulim i madh për mua.
E ndjeve si isha në
fillim?
Nuk po e kuptoja
ç’ ishte e panjohura.
Ende nuk i kisha veshur pajimet e lundrimit në hapësirë.
Erdha drejt e nga
kotësia. Dija vetëm një gjë:
me askënd tjetër
nuk mund të udhëtoja
në këtë botë të
re veçse me ty.
Tani e tutje do
të lundrojmë përkrahë njeri tjetrit.
Ai që dallon i pari
si shfaqen
bukuritë që tej,
tregon me dorë nga
do të ecim.
Dke ndjekur
trajektoret e tyre,
Ti s'mund të
rrish e tërhequr. Karburantin
do ta ndajmë barabar në të dy shpirtrat tanë
që të mos vajiset ngarkesa e madhe e ëndërrave.
Nuk të deh kjo? A të ka marrë për dore kush tjetër
për udhëtime të
tilla? Mrekullia mbërriti.”
“I ndjej të gjitha, - më the, -
përderisa flasim për të njëjtën ëndërr. Ka njerez
që flenë në të njëjtin jastek
dhe shohin ëndërra të ndryshme,
por ka dhe njerëz që flenë në jastekë të ndryshëm
dhe shohin të njëjtën ëndërr.”
“Shih si kalojnë pranë nesh asteroidët,
mjegullnajat, e dashur, dhe ndoshta, papritur,
do të mbërrijmë në selitë e perëndive.”
“Kaluam shkarazi një yll, më thua. Nëse të humb
nga sytë për një çast, si do më thërrasesh
këtu mes galaktikave?”
“Kaltrina! Kaltrina, aq sa të jehojnë
shtyllat ku drejtpeshohen hapësirat.”
“Rrënja e fjalës është e kaltra apo kali+trina?”
“E kaltra,
natyrisht!”
“Dhe e dyta, nuk
është keq!”- ma pret.
“E mendova por
tingëllon si kalk i poetëve formalistë.”
Pegasi, trina nuk
janë mjeti ynë,
ne lundrojmë mbi
një anije kibernetike.”
“Kibernetike?” – çuditesh papritur dhe thua:
- Po kjo nuk është ëndërra jonë.
“Mosmarrëveshje!
– provoj që të nxehem unë –
Duhet të ndalim këtu.”
“Do të ketë edhe të tilla.
Është udhëtim i gjatë”
- më the.
“Fluturojmë në boshtin e gjithësisë,
flitet për vjet drite, jo për kuaj
e patkoj. Nëma dorën.”
“E drejtë, këtë herë tërhiqem.”
“Mbahu. Do të bëjmë një kthesë të fortë.”
“Per ku?”
“Për t’i shpëtuar goditjes
së Shpirtërave të Këqinj. Po na ndjekin...”
“Ka dhe të tillë këtu?”
“Gjithë hapësira është e okupuar
nga e mira dhe e keqja. Këtu luftohet.”
“Ç’duhet
te bejme?”
“Fshiji
sytë, largoje gjumin.”
“Po”
“A sheh
rreziqe përpara?”
“Une te
shoh ty”
“Edhe
unë, nuk t’i ndaj sytë. Jemi dy qënie të brishta
në
hapësirë. Të ruaj nga goditjet, të tërheq para.”
“Nuk e mendoj
keshtu. Ne zgjodhëm
të jemi aty. Perse
goditje?”
“A flasim për
rreziqe?”
“Jo, nuk dua
rreziqe.
Ëndërra jonë është,
e bëjmë si të duam.”
“Po unë dua të dal
në sheshmejdanin e yjeve
dhe të ndeshem
për ta merituar
dashurinë tënde. Shiko
si ngrihet
pluhuri kozmik nga shungullimat e goditjeve
dhe vesh hapësirat me një verbim radioaktiv”
“Jemi në ëndërr, thamë.”
“Edhe yjet stërviten që të bëjnë trajektoren e tyre.
A flemë në jastekë të ndryshëm
dhe shohim të njëjtën ëndërr?”
“E kisha harruar largësinë.”
“E pra, na ule në tokë. Pa shih sa karburant ka?”
“Edhe për një përqafim tjetër.”
“Dua të të përkëdhel lehtë. Dua që gishtat e mi
ti ndjesh mbi
fytyrë si rrëshqitja e dëshirave të tua.
E di se dheu nuk
na mjafton.
Ne mbledhim
pjalmin e yjeve
dhe mbushim hojet
e galaktikave.
Mbjellim në
planetet e tjera njerëzime të reja.
Kemi me vete tërë
mostrat dhe farat e vegjetacionit për të
eksportuar gjelbërimet e ardhëshme të tyre.
Nuk ka nevojë të
marrim me vete, si Noe,
gjithë gjallesat e dheut.
Kemi ADN- në e
tyre.
“Humba fjalët - the - Jo, mi vodhe!
Dua sërish të sulemi drejt të pamundurës
Tani që duket se kemi salduar pjesë të vetes
brenda njeri
tjetrit. Jemi një makinë e universit
që punon me energjinë e ëndërrave tona.”
